Goede voornemens en acaciablaadjes
17 jan
Het is januari, tijd voor de omzetbelasting van het vierde kwartaal 2014. Ja, sexyer kan ik de eerste zin van deze column niet maken. Vier keer per jaar moet ik als zelfstandig kunsthistoricus btw betalen en aftrekken. Saaie administratieve taakjes horen bij het ondernemerschap en er is niemand die dat leuker kan maken.
17 januari 2015
Door Sophia Zürcher
Ik wil schrijven dat ik in ruil voor het bijhouden van mijn administratie, mooi wel mijn andere uren mag besteden aan kunst. Maar dat is maar ten dele waar. Vertraagde treinen, niet altijd even relevante vergaderingen of eindeloos googlen naar cateraars/websitebouwers/filmmakers nemen ook aardig wat uren in beslag. Ik weet zelfs hoeveel uren ik daaraan besteed, want daar heb ik een app voor. Ik moet namelijk 1225 uur per jaar aan mijn eenmanszaak besteden om bepaalde fiscale voordelen te genieten, en natuurlijk moet ik ook op mijn facturen mijn uren vermelden. Belangrijk dus om de gewerkte tijd te noteren. Tijd is geld, dat wordt zo opeens wel erg concreet. En dan schiet de tijd om kunst te kijken er weleens bij in, want dat zijn doorgaans geen declarabele uren.
Maar ik ben niet voor niets kunstgeschiedenis gaan studeren. Een van mijn voornemens voor 2015 is: minstens één tentoonstelling per week bezoeken. Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik meer kunst op mijn beeldscherm zie dan aan de muur, dus zo’n voornemen, zo’n stok achter de deur, is wel handig. Ik bezoek de tentoonstelling van herman de vries (met kleine letters geschreven, want hij gelooft niet in hiërarchie) in het Stedelijk Museum Schiedam. Ik ken het werk van de vries niet zo goed, maar hij vertegenwoordigt Nederland straks op de Biënnale van Venetië dus ik moet het zien. Ik zet mijn timer aan, want dit museumbezoek hoort bij mijn onderneming; ik zie het als scholing. Ik neem alles in me op, ik leer veel over de vries. De tentoonstelling begint met zerokunst: veel wit, veel geometrische vormen. Dan dringt de natuur zijn kunst binnen en ordent hij boomblaadjes. Zo lang heb ik nog nooit naar blaadjes gekeken. Ik zie hoe het ene acaciablaadje het andere acaciablaadje niet is. In een andere zaal heeft de vries de grond bezaait met rozen. Ik zit op het bankje en ruik. Verder doe ik niets. Ik vergeet de tijd, ik vergeet mijn timer. Even geen administratieve rompslomp, even geen zorgen waar ik mijn volgende opdracht vandaan moet halen. Dit museumbezoek lijkt wel een herfstwandeling. Je zou het ook mindfulness kunnen noemen. Even rust in mijn kop.
Oké, ik heb de afgelopen uren geen geld verdiend, dat was niet efficiënt. Maar ik mag deze uren wel op mijn onderneming schrijven, en wie weet leidt het weer tot een schrijfopdracht. Maar dat zijn slechts mooie extraatjes vergeleken met de waarde van deze kijkervaring. Dan heb je toch de mooiste baan op aarde, of wat? Vol goede moed begin ik thuis aan mijn belastingaangifte.
P.S. Wil je ook met andere zelfstandige kunsthistorici van gedachten wisselen over de lusten en lasten van het ondernemerschap? Kom naar VNK-bijeenkomst op 30 januari 2015.
Sophia Zürcher (MA) studeerde Kunstgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Zij is werkzaam als bureau- en webredacteur bij Kunstbeeld en als office manager bij TAAK.